„Moja żona i moja teściowa” autorstwa brytyjskiego rysownika Williama Ely Hilla to jedna z najsłynniejszych iluzji optycznych na świecie.

Obraz ten pojawił się po raz pierwszy w 1915 roku, ale niedawno ponownie przyciągnął uwagę psychologów.

Grupa australijskich naukowców przeprowadziła eksperyment i udowodniła, że ​​postrzeganie iluzji zależy od wieku obserwatora.

Nie każdy jest w stanie rozróżnić dwie „fabuły” na obrazie – tzn. dostrzec zarówno „teściową”, jak i „żonę”. Osobliwością tej iluzji jest to, że na jednej twarzy znajdują się dwie: młoda kobieta (stoi bokiem, widoczne są niektóre rysy twarzy) i starsza kobieta (stoi z profilu, widoczna jest twarz z haczykowatym nosem). Według badaczy większość

Zespół naukowców z Uniwersytetu Flindersa i Uniwersytetu Australii Południowej postanowił zbadać, co wpływa na postrzeganie iluzji trwającej 100 lat.

W eksperymencie wzięło udział 666 osób z 22 krajów, w wieku od 18 do 68 lat. Nigdy wcześniej nie zwrócili uwagi na tę iluzję. Uczestników poproszono, aby przyjrzeli się zdjęciu przez pół sekundy, a następnie opisali płeć i wiek przedstawionej na nim osoby. W rezultacie odkryto pewną prawidłowość: osoby poniżej 30. roku życia z reguły widziały młodą kobietę, a starsi obserwatorzy – starszą kobietę.

Zauważono, że im młodszy był uczestnik eksperymentu, tym niższy wiek przypisywał młodej dziewczynce. Jak odkryli naukowcy, wiek obserwatora ma wpływ na percepcję obrazu. Jak pokazało badanie, wśród osób starszych byli też uczestnicy, którzy jako pierwsi zobaczyli młodszą kobietę. Naukowcy uważają, że tacy ludzie są „młodzi duchem”.

To, co widzisz w tej iluzji optycznej, zależy od twojego wieku

Wykres przedstawiający, w jaki sposób badani szacowali wiek kobiety (po lewej – wiek badanej, na dole – wiek kobiety, którą podali)

Wykres przedstawiający, jak badani oceniali wiek kobiety (po lewej stronie znajduje się wiek badanej, poniżej wiek kobiety, którą podali)

Obraz „Moja żona i teściowa” po raz pierwszy pojawił się na niemieckiej pocztówce w 1888 roku. W 1915 roku karykaturzysta William Eli Hill zaprezentował swoją wersję tego obrazu. W 1930 roku psycholog Edwing Boring posłużył się nią jako przykładem wizualnej iluzji optycznej.