Andrew zawsze wiódł uprzywilejowane życie. Jego ojciec był zamożnym człowiekiem, właścicielem kilku firm w Nowym Jorku i zapewnił synowi najlepsze możliwości.

Z czasem Andrew stał się rozpieszczonym nastolatkiem, który traktował innych bez szacunku.

Pewnego dnia, w drodze powrotnej do domu, sprowokował pasażerów do sceny, żądając od stewardesy przekąski.

„Hej ty! Przynieś mi coś lepszego niż to gówno!” — powiedział i odrzucił przekąskę.
„Panie, proszę nie rzucać się na mnie” — powiedziała stewardesa, czując się upokorzona.

„Słuchaj! „Robię, co chcę” – krzyknął Andrew. „Jesteś tu, żeby mi służyć, więc przestań narzekać, zamknij się i rób swoje!”
Jeden z pasażerów strofował go, żeby zachowywał się z szacunkiem. Ale Andrew, jak rozpieszczony nastolatek, powiedział, że zrobi, co zechce.

Wtedy zdał sobie sprawę, co poczuła stewardesa, gdy z niej naśmiewał się.
Andrzej zdał sobie sprawę, że postąpił źle i tego pożałował.

Dzień mijał, a on starał się zachowywać lepiej. W pewnym momencie zobaczył tę samą stewardesę i podszedł do niej:
„Jestem tym rozpieszczonym nastolatkiem, który był dla ciebie niegrzeczny”.
Stewardesa go rozpoznała. Powiedziała z uśmiechem: „Wygląda na to, że wyciągnąłeś wnioski”.
Andrew przeprosił za swoje zachowanie.