Małe miasteczko Listwiańsk, zagubione wśród gęstych lasów i wzgórz, żyło swoim własnym, niespiesznym życiem. Tu, w dwupiętrowym ceglanym domu przy ulicy Lenina, osiedlili się nowożeńcy Anna i Siergiej. Ich mieszkanie, odziedziczone po babci Siergieja, zachowało przytulność minionych lat – stare meble, pożółkłe od upływu czasu tapety i skrzypiący parkiet. Młodzi jednak nie mieli czasu na remont – dopiero zaczynali budować swoje życie rodzinne.

Anna, szczupła brunetka o żywych brązowych oczach, pracowała jako księgowa w lokalnym przedsiębiorstwie Listwiański Lespromchoz. Każdego ranka spieszyła się do pracy, starannie omijając kałuże na popękanym asfalcie. Siergiej radził sobie z pracami sezonowymi – czasem pracował dorywczo na budowie, czasem szedł do lasu rąbać drewno na opał. Jego matka, Olga Pietrowna, ciągle na to narzekała.

– Synu, czemu ciągle biegasz i robisz jakieś dziwne rzeczy? Słuchaj, Petka Sidorow dostał pracę w fabryce, teraz ma kasę. A ty… – Olga Pietrowna jęknęła, zaciskając usta.

Siergiej po prostu to zignorował:

— Mamo, wystarczy. Sama sobie poradzę.

Olga Pietrowna mieszkała w sąsiednim budynku i uważała za swój obowiązek codzienne odwiedzanie młodej pary. Ciągle wtrącała się w ich sprawy, dawała nieproszone rady i krytykowała synową.

— Aneczko, dlaczego robisz taki chudy barszcz? Nasz Sierioża to silny mężczyzna, potrzebuje kalorii — pouczyła teściowa, zaglądając do garnka.

Anna starała się ignorować te narzekania, ale z każdym dniem stawało się to coraz trudniejsze. Zacisnęła zęby, policzyła do dziesięciu i uśmiechnęła się uprzejmie:

„Dziękuję za radę, Olgo Pietrowna”. Poleciałem.

Z czasem żądania finansowe teściowej stawały się coraz bardziej natarczywe. Potrzebowała pieniędzy na nowe leki, czy naprawę dachu wiejskiego domu.

– Aneczko, kochanie, masz dobrą pensję. Pomóż staruszce, dobrze? Muszę naprawić dach, bo jak pada, to wszystko przecieka – zapytała Olga Pietrowna, patrząc żałośnie w oczy synowej.

Anna, wychowana w szacunku do starszych, początkowo starała się pomagać w miarę możliwości. Jednak wymagania teściowej stawały się coraz większe, a jej wdzięczność malała.

Siergiej nie ingerował w konflikt. Jakby nie zauważał narastającego napięcia między matką a żoną.

„Aniu, rozumiesz, mama to mama. Chce dla nas jak najlepiej” – powiedział, gdy Anna próbowała z nim omówić sytuację.

Anna tylko westchnęła, zdając sobie sprawę, że nie otrzyma wsparcia od męża. Coraz bardziej zastanawiała się, czy dobrze zrobiła, wychodząc za Siergieja.

Sytuacja zaostrzyła się, gdy Olga Pietrowna zaczęła rozpuszczać po mieście plotki, że jej synowa „zamyka pieniądze”. Anna spotkała się z ukradkowymi spojrzeniami sąsiadów i współpracowników.

„Słyszałam, że Anya, księgowa, nie daje teściowej pieniędzy na lekarstwa. A sama, założę się, kupiła sobie nowe futro” – szeptały plotki przy wejściu.

Anna wróciła do domu, czując, jak policzki płoną jej ze wstydu i gniewu. Nie mogła zrozumieć, dlaczego ją tak traktują.

Pewnego wieczoru, wracając z pracy, Anna znalazła w domu niezwykłe zdjęcie. Siergiej siedział w kuchni, wpatrując się w telefon, a Olga Pietrowna krzątała się przy kuchence.

— Nadchodzi nasz pracowity pracownik! — zawołała teściowa. — Aneczko, ugotowałam obiad. Sierioża jest dziś taki zmęczony, musi dobrze zjeść.

Anna rozejrzała się po kuchni – wszędzie brudne naczynia, okruszki na stole. Siergiej nawet nie oderwał wzroku od telefonu.

„Dziękuję, Olgo Pietrowna, ale wolałabym gotować w swoim domu” – odpowiedziała Anna powściągliwie.

— No, daj spokój! Cały dzień w pracy, jesteś zmęczony. A ja postanowiłam pomóc – trajkotała teściowa.

Anna poczuła narastającą w niej irytację. Spojrzała na męża, ale on nadal ignorował sytuację.

— Siergieju, czy mogę z tobą chwilę porozmawiać? — zawołała Anna.

Mąż niechętnie oderwał się od telefonu i wyszedł z nią na korytarz.

– Siergieju, czy możemy porozmawiać o tym, co się dzieje? Twoja mama stała się bardzo częstym gościem – zaczęła Anna.

— Aniu, dlaczego znowu zaczynasz? Mama chce tylko pomóc — machnął ręką Siergiej.

— Pomóc? Czy ona też rozsiewa plotki o mnie po mieście z chęci pomocy? — Anna poczuła, że głos jej drży.

— Jakie plotki? Co ty wymyślasz? — Siergiej zmarszczył brwi.

— Naprawdę nie wiesz, czy po prostu nie chcesz wiedzieć? — Anna pokręciła głową. — Wiesz, jestem zmęczona. Zmęczona tą ciągłą presją, twoją obojętnością. Musimy poważnie porozmawiać.

— Nie róbmy tego, dobrze? Jestem zmęczony, zjem i pójdę spać — Siergiej ziewnął i wrócił do kuchni.

Anna stała na korytarzu, czując narastającą w niej rozpacz. Wiedziała, że tak dłużej być nie może. Coś musiało się zmienić, i to wkrótce.

Następnego dnia Anna postanowiła zostać dłużej w pracy, żeby uniknąć spotkania z teściową. Pogrążyła się w raportach, próbując oderwać myśli od problemów domowych. Kiedy na zewnątrz zrobiło się już ciemno, sprzątaczka zajrzała do biura.

— Anno Siergiejewno, dlaczego się tak spóźniłaś? Wszyscy już dawno wyszli — zdziwiła się kobieta.

„No cóż, sporo pracy się nazbierało” – uśmiechnęła się Anna. „Już prawie skończyłam”.

Opuszczając budynek firmy drwalskiej, Anna powoli szła do domu. Ulice miasta były puste, oświetlały je jedynie nieliczne latarnie. Zbliżając się do domu, zauważyła światło w oknach mieszkania. „Czy Siergiej naprawdę jest w domu? Zazwyczaj o tej porze jest z przyjaciółmi” – pomyślała Anna.

Wspięła się na swoje piętro i usłyszała głośne głosy dochodzące z mieszkania. Anna zamarła w drzwiach, nasłuchując.

– Sierioża, jak długo jeszcze? Jesteś mężczyzną, czy co? Jesteś całkowicie pod pantoflem tego parweniusza! – rozległ się oburzony głos Olgi Pietrowny.

— Mamo, już wystarczy. Ania jest normalna, pracowita — słabo zaprotestował Siergiej.

— Normalnie? Wyrzuci nas z pracy! Ona wszystko zgarnia do własnej kieszeni, a my dostajemy grosze. Słuchaj, Ludka Pietrowa powiedziała mi, że twoja Ania dostaje premie w pracy, ale nam nie mówi!

Anna zacisnęła pięści, próbując opanować wzbierające w niej emocje.

— No mamo, co ty…

– Nic! Posłuchaj mnie, synu. Ta suka musi się dowiedzieć, gdzie jej miejsce. Jesteś głową rodziny, czy co? Zażądaj od niej rachunku zysków i strat. Niech ci da całą kasę, a ty sam zdecydujesz, jak ją wydać.

Anna spodziewała się wszystkiego, tylko nie takiej zdrady. Siergiej, jej mąż, zamiast ją chronić, w milczeniu przysłuchiwał się tym bzdurom.

Nie mogąc się dłużej powstrzymać, Anna gwałtownie otworzyła drzwi. W kuchni zapadła grobowa cisza. Olga Pietrowna zamarła z otwartymi ustami, a Siergiej z poczuciem winy spuścił wzrok.

„A więc tak to jest…” powiedziała cicho Anna, patrząc na swoich zamarzniętych krewnych.

Olga Pietrowna zbladła, a Siergiej z poczuciem winy spuścił wzrok. Anna poczuła, jak w jej wnętrzu narasta burza emocji.

„Aniu, źle zrozumiałaś…” zaczął Siergiej, ale Anna mu nagle przerwała:

— Czy źle zrozumiałem? Jak miałem rozumieć waszą rozmowę? Może możesz wyjaśnić?

Olga Pietrowna próbowała wziąć sytuację we własne ręce:

— Aneczko, kochanie, właśnie omawialiśmy budżet rodzinny. Wiesz, jak teraz jest ciężko…

– Dosyć! – Anna uderzyła dłonią w stół. – Przestań kłamać mi prosto w twarz! Słyszałam wszystko. O tym, jak chcesz mnie „postawić na nogi” i o moich rzekomo ukrytych bonusach.

Siergiej spojrzał zmieszany na matkę i żonę, nie wiedząc, co powiedzieć.

– Wiesz co – Anna wzięła głęboki oddech, próbując się uspokoić – postawmy kropki nad i i skreślmy t raz na zawsze. Olgo Pietrowna, szanuję cię jako matkę Siergieja, ale moja pensja to moje pieniądze. Twój syn ma swój własny budżet i sam decyduje, jak go wydać.

„Jak śmiesz!” – wybuchnęła Olga Pietrowna. „Jestem matką, mam prawo wiedzieć…”

„Masz prawo do szacunku, ale nie do mojego portfela” – powiedziała stanowczo Anna. „A jeśli nie przestaniesz wtrącać się w nasze życie i rozsiewać plotek, będę zmuszona ograniczyć naszą komunikację”.

– Sierioża! – zawołała oburzona Olga Pietrowna. – Słyszysz, co ona mówi? Powiedz jej!

Wszystkie oczy zwróciły się na Siergieja. Siedział, nerwowo bawiąc się palcami, i milczał.

— No, synu! — Olga Pietrowna nie uspokoiła się. — Wyjaśnij swojej żonie, kto tu rządzi!

Siergiej powoli podniósł wzrok i spojrzał na matkę:

— Mamo, wystarczy.

— Co? — Olga Pietrowna była zaskoczona.

„Powiedziałem: dość” – powtórzył Siergiej bardziej stanowczo. „Ania ma rację. Posunąłeś się za daleko”.

Olga Pietrowna zarumieniła się ze złości:

— Ach, więc tak to jest! No to żyj, jak chcesz! — Zerwała się i pobiegła do wyjścia. — Niewdzięczna!

Drzwi wejściowe zatrzasnęły się. W mieszkaniu zapadła cisza.

Anna i Siergiej spojrzeli na siebie w milczeniu. W końcu Siergiej przemówił:

— Wybacz mi, Anyo. Powinienem był to zrobić dawno temu.

Anna zmęczona usiadła na krześle:

— Musimy poważnie porozmawiać, Sierioża.

Rozmawiali prawie do rana. Anna opowiedziała mu o swoich uczuciach, o tym, jak ciężko było jej przez cały ten czas. Siergiej przyznał, że bał się urazić matkę i miał nadzieję, że wszystko jakoś się ułoży.

„Byłem tchórzem, Anyo” – powiedział. „Ale to się już nie powtórzy. Jesteśmy razem i będę po twojej stronie”.

Postanowili ustalić jasne zasady komunikacji z krewnymi. Oldze Pietrownie zabroniono przychodzić bez zaproszenia i ingerować w ich sprawy finansowe.

Na początku nie było łatwo. Olga Pietrowna próbowała grać na litości, wysyłając sąsiadów po „czeki”. Ale Anna i Siergiej obstawali przy swoim.

Stopniowo życie zaczęło się poprawiać. Siergiej dostał stałą pracę, zaczęli spędzać ze sobą więcej czasu. Anna czuła, jak ich rodzina się umacnia.

Pewnego wieczoru, kilka miesięcy po kłótni, zadzwonił dzwonek do drzwi. Na progu stała Olga Pietrowna.

„Czy mogę wejść?” zapytała cicho.

Anna wymieniła spojrzenia z Siergiejem i skinęła głową.

„Wybaczcie mi, dzieci” – powiedziała Olga Pietrowna, siadając na brzegu sofy. „Myliłam się. Po prostu bałam się stracić syna i narobiłam bałaganu”.

Anna i Siergiej słuchali w milczeniu. Nie spodziewali się tego, ale postanowili dać teściowej szansę.

„Dobrze, Olgo Pietrowna” – powiedziała w końcu Anna. „Jesteśmy gotowi zacząć od nowa. Ale na naszych warunkach”.

Uzgodnili nowe zasady komunikacji. Olga Pietrowna obiecała uszanować ich przestrzeń osobistą i nie ingerować w sprawy finansowe.

Wydawało się, że życie się poprawiło. Ale los przygotował dla nich nową próbę.

Pewnego wieczoru Siergiej wrócił do domu wyjątkowo późno. Był blady i wyraźnie czymś zdenerwowany.

„Anya, musimy porozmawiać” – powiedział poważnie.

„Co się stało, Sierioża?” – zapytała zaniepokojona Anna.

Siergiej ciężko opadł na krzesło:

— Pamiętasz, jak mówiłem, że dostałem nową pracę? Cóż… to nie do końca prawda.

Anna poczuła dreszcz przebiegający jej po kręgosłupie.

— Co masz na myśli?

„Ja… związałem się ze złymi ludźmi, Aniu” – Siergiej spuścił wzrok. „Obiecywali łatwe pieniądze, a ja… wpadłem w długi”.

Anna nie mogła uwierzyć własnym uszom:

— Siergiej, o czym ty mówisz? Jakie długi?

— Duże, Aniu. Bardzo duże — Siergiej podniósł na nią rozpaczliwe spojrzenie. — Grożą, że zabiorą mi mieszkanie, jeśli nie zapłacę.

Anna poczuła, że grunt usuwa jej się spod stóp. Wszystkie ich plany, wszystkie marzenia runęły w jednej chwili.

„Dlaczego mi nic nie powiedziałeś?” zapytała cicho.

— Bałem się, Aniu. Myślałem, że dam sobie radę sam — Siergiej zakrył twarz dłońmi. — Wybacz mi.

Anna milczała, próbując zrozumieć, co usłyszała. Jej mąż, któremu tak bardzo ufała, okłamywał ją przez cały ten czas.

„Ile?” – zapytała w końcu.

„Półtora miliona” – odpowiedział cicho Siergiej.

Anna aż sapnęła. Nie mieli takich pieniędzy.

Kolejne kilka dni minęło jak we mgle. Anna wzięła bezpłatny urlop, żeby ogarnąć sytuację. Obdzwonili wszystkich znajomych, ale udało im się zebrać tylko niewielką część kwoty.

Zdesperowani zwrócili się o pomoc do rodziców Anny. Byli zszokowani tą wiadomością, ale zgodzili się pomóc, choć nie mogli dać całej kwoty.

Otrzymali nieoczekiwane wsparcie od Olgi Pietrownnej. Dowiedziawszy się o problemie syna, zaproponowała sprzedaż mieszkania.

„To wszystko moja wina” – powiedziała przez łzy. „Gdyby nie moja presja, Sierioża nie wplątałby się w tę przygodę”.

Anna była wzruszona tym gestem, lecz nie mogła zaakceptować takiej ofiary.

„Nie, Olgo Pietrowna” – powiedziała stanowczo. „Sami sobie z tym poradzimy”.

Anna wzięła sprawy w swoje ręce. Wynegocjowała z wierzycielami plan spłaty ratalnej, znalazła Siergiejowi pracę u znajomego i podjęła dodatkową pracę na pół etatu.

Życie zamieniło się w niekończący się wyścig. Anna pracowała dniem i nocą, Siergiej dawał z siebie wszystko. Stopniowo dług zaczął maleć.

Ten kryzys wiele ich nauczył. Siergiej zdał sobie sprawę z ceny swojej nieodpowiedzialności i stał się bardziej otwarty wobec żony. Anna nauczyła się ufać, ale i weryfikować.

Po dwóch latach ciężkiej pracy w końcu spłacili swoje długi. Tego wieczoru siedzieli w kuchni, zmęczeni, ale szczęśliwi.

„Zrobiliśmy to, Sierioża” – powiedziała Anna, podnosząc filiżankę herbaty.

— Dzięki tobie, Aniu — Siergiej spojrzał z wdzięcznością na żonę. — Nie opuściłaś mnie, choć miałaś do tego prawo.

Anna się uśmiechnęła:

— Jesteśmy rodziną, Sierioża. W smutku i radości, pamiętasz?

Ta historia wiele ich nauczyła. Stali się silniejsi, mądrzejsi, nauczyli się cenić siebie nawzajem i swoją rodzinę. Olga Pietrowna również się zmieniła, stała się bardziej wyrozumiała i mniej natarczywa.

Życie w małym miasteczku Listwiańsk toczyło się dalej. Anna i Siergiej wiedzieli, że pokonają wszelkie trudności.