Ale moja pozycja w przestrzeni po raz kolejny zmienia się zbyt dramatycznie.

„Gościnny” właściciel ściąga mnie z ramienia i kładzie na podłodze.

Obcasy botków głośno stukają o płytki.

„Tutaj, Curly” – w moje ręce wpada puszysty ręcznik, starannie złożone prześcieradło, czapka i jednorazowe kapcie. — Tutaj możesz się rozebrać, łaźnia parowa jest za tymi drzwiami, po lewej stronie pryszniców, basen jest za tymi drzwiami.

• Aha?

„Obiecuję, że nie będę podglądał” – Makar podnosi ręce dłońmi do góry. — Chyba, że ​​oczywiście sam zadzwonisz.

• Rozumiem, rozumiem, nie zadzwonisz do mnie. Znikam.

I naprawdę znika, szczelnie zamykając za sobą drzwi.

Ale potem pojawia się ponownie.

„I nie martw się, dopóki burza nie ucichnie, a drogowcy nie oczyszczą drogi, jesteś moim gościem!”