• Katia, Katiusza. Teraz wszystko będzie dobrze, nie martw się” – powiedział ojciec, próbując pocieszyć córkę.
• Więc teraz mogę żyć jak zwykły człowiek? – W jej głosie była nieśmiała nadzieja.
• Oczywiście, córko, możesz. Będziesz musiał przestrzegać kilku zasad, ale możesz to zrobić.

Nikołajowi trudno było powstrzymać emocje nawet w obecności innych ludzi, a tym bardziej w obecności jedynej córki.

Od urodzenia Katya miała problemy z nerkami. Coś poszło nie tak podczas ciąży lub był to po prostu zbieg okoliczności.

Co roku dwukrotnie trafiała do szpitala na długotrwałe leczenie. Mała i bezradna Katya często płakała. Kiedy skończyła dwanaście lat, jej matka Inga odeszła, zostawiając jedynie list pożegnalny. Napisała tam, że nie marzyła o takim życiu. Nikołaj, choć ją rozumiał, odetchnął z ulgą. Ożenił się kiedyś bardziej ze względu na interesy biznesowe, zapominając o prawdziwych uczuciach.

„Panie doktorze, teraz naprawdę czuję się lepiej” – powiedział z wdzięcznością. – Nawet nie wiem, jak ci dziękować.

Lekarz uśmiechnął się:

• Wiesz, nadal nie mogę uwierzyć, że wszystko się udało. Szukaliśmy trzy lata i nagle wydarzył się cud.

Mikołaj skinął głową. Kiedy Katya skończyła piętnaście lat, nie mogła już być w domu. Zawsze potrzebni byli lekarze i sprzęt. Rozumiał, że gdyby nie jego możliwości finansowe, córki nie byłoby już z nim. Był gotowy zrobić wszystko, aby znaleźć odpowiedniego dawcę i zaoferować lekarzom dowolne pieniądze, ale wszyscy wzruszyli ramionami:

• Tu nie chodzi o pieniądze. Wszystko, co jest, jest niezgodne.

Rozumiał to, ale nie chciał się z tym pogodzić. A potem trzy dni temu zadzwonili do niego i poinformowali, że znalazł się dawca i był całkowicie zgodny.

• Doktorze, może mógłbym osobiście podziękować tej dziewczynie lub kobiecie?

Lekarz przyjrzał mu się uważnie:

• Nie jestem pewien, czy warto. Jest tu kilka niuansów. Dziewczyna została dawcą ze względu na matkę – potrzebuje skomplikowanej operacji serca. Niestety nie da się bez niego żyć przez rok. Matka też jest z nami, piętro wyżej. Dobra rodzina, nie mają dużo pieniędzy, ale trochę uzbierali. Rzecz w tym, że matka nie wie, że córka oddała nerkę. Życie, wiesz, jest skomplikowaną rzeczą.

„Pójdę kupić owoce, sok… Nie mogę przyjść z pustymi rękami” – powiedział Nikołaj. — Może jej mama nadal potrzebuje jakiejś pomocy, nie tylko finansowej?

Lekarz uśmiechnął się:

• Porozmawiajmy o tym później, po spotkaniu z dziewczyną. Coś mi mówi, że nie wszystko jest takie proste, chociaż mogę się mylić.

Doktor szedł korytarzem, a Mikołaj patrzył za nim ze zdziwieniem. Poczuł, że w powietrzu wisi jakieś niedopowiedzenie.

Nikołaj dowiedział się od pielęgniarki, jakie zalecenia będzie miała dziewczynka po operacji. Być może lekarz przekaże coś jej matce…

---

Czekali już na niego na oddziale. Lekarz zapytał:

• Cóż, jesteś gotowy?

Mikołaj roześmiał się:

„Mówisz tak, jakby czekało mnie spotkanie stulecia lub jakaś niezwykła niespodzianka”.

• Kto wie? Życie czasami przynosi takie niespodzianki, po prostu trzymaj się” – odpowiedział lekarz.

Szli korytarzem w milczeniu. Zbliżając się do sali, lekarz zatrzymał się, spojrzał uważnie na Mikołaja i otworzył drzwi.

• Dzień dobry, Soniu. Jak się dzisiaj masz? — zapytał lekarz.

Dziewczyna leżąca na łóżku odwróciła głowę:

• OK, Igorze Siergiejewiczu. Jak się czuje Katia?

„Jak na jej stan wszystko jest bardzo dobre.” Masz gościa.

Lekarz odsunął się na bok, a Mikołaj zamarł, upuszczając torbę. Na łóżku leżała dziewczyna będąca wiernym odbiciem jego Katii: trochę starsza i z inną fryzurą.

• Czy to jakiś żart? – zapytał Mikołaj.

Lekarz położył palec na ustach i powiedział:

• Nikołaj Siergiejewicz, nie tak głośno. W końcu to szpital. Właśnie o tym mówiłem. Sam byłem zdumiony, gdy zobaczyłem ich podobieństwo.

Nikołaj podniósł paczkę i zrobił krok do przodu.

• Cześć, jestem Nikołaj.

Dziewczyna spojrzała na niego ze zdziwieniem:

• Cześć.

Podszedł bliżej. Nie ma co do tego wątpliwości – Katya i ta dziewczyna, Sonya, wyglądały jak dwa groszki w strąku. Sonya również zauważyła podobieństwo, patrząc na niego.

„Przykro mi, ale nic nie rozumiem” – powiedziała.

• Sonya, jesteś niesamowicie podobna do mojej córki. Mam teraz w głowie mnóstwo myśli. Na przykład, co by było, gdyby były bliźniaki i ktoś ukradł jedno dziecko? Chociaż wyglądasz na trochę starszą od mojej córki. Ile masz lat, Soneczko?

— Jutro kończę 21 lat, a Twoja Katia 18. Mam nadzieję, że kiedy już będziemy mogły wstać i chodzić, poznamy ją.

Mikołaj potarł czoło, myśląc:

• Jakaś bzdura… Dobra, zostawmy to na razie. Przyniosłem ci owoce i sok.

Podszedł lekarz, zostawił na stoliku nocnym tylko to, co było konieczne, a resztę zabrał.

• To wszystko jest niemożliwe.

– W takim razie może powinienem dać to twojej mamie? – zapytał Mikołaj. — Przepraszam, ale Igor Siergiejewicz mi o niej powiedział.

Dziewczyna westchnęła:

– Najważniejsze, żeby nie mówić jej, że tu jestem. Nie powinna się martwić. Może po operacji… Jest ona wyznaczona za tydzień.

Nikołaj wstał, podszedł do drzwi, odwrócił się:

• Dziękuję. To straszne, kiedy nie możesz pomóc swojemu dziecku.

Sonia odwróciła się, a Mikołaj wyszedł na korytarz. Szalona myśl krążyła mu po głowie. Oczywiście, że jest to absurdalne. Po tym brzydkim rozstaniu Ludmiła przeprowadziła się daleko i oczywiście nie mogła urodzić mu dziecka.
-Czy możesz mnie zabrać do matki Sonyi? – zapytał Mikołaj.

Lekarz skinął głową:

„Pamiętaj tylko, że nie powinna się martwić i nie powinna wiedzieć o Soni”.

• Oczywiście, że wszystko rozumiem.

Zatrzymali się przed komorą. Nikołaj czuł, jak serce bije mu w uszach. Lekarz otworzył drzwi i razem weszli do środka.

Mikołaj patrzył na kobietę stojącą tyłem do okna.

• Ludmiła Antonowna, jesteś już na nogach? — powiedział niespodziewanie dla siebie, zdumiony tym, co zobaczył.

Ludmiła zwróciła się do niego:

• Przepraszam, ale nie mogę znieść ciągłego leżenia. „Przerwała, gdy zauważyła Nikołaja. — Kola, czy to ty? Co tu robisz? Jak mnie znalazłeś?

Mikołaj odpowiedział podekscytowany:

• Luda, usłyszałem znajome nazwisko tutaj, w szpitalu. Leczy się tu moja córka.

Ludmiła trochę się uspokoiła. Nikołaj pomyślał, że to dobrze, że jej nazwisko się nie zmieniło.

Kiedy opuścili salę, Mikołaj usiadł na najbliższym krześle, a lekarz podał mu szklankę wody.

„Nie spodziewałem się, że Sonya może zostać dawcą dla Katii” – powiedział w zamyśleniu Nikołaj.

Lekarz skinął głową:

• To, co dalej, zależy od ciebie. Gdybym był na Twoim miejscu, otworzyłbym się przed każdym. Prędzej czy później prawda wyjdzie na jaw i mogą pojawić się problemy w relacjach z córkami.

Lekarz już miał wyjść, ale Mikołaj go zatrzymał:

— Wyjaśnij, dlaczego operacja Lyudy była tak długo odkładana?

„Nie mamy odpowiednich specjalistów do jej przypadku”. Czekamy na profesora z Anglii.

• Dlaczego nie przyspieszyć przybycia lub wysłać jej tam?
• To jest drogie. Chociaż istnieją dwie kliniki, w których taką operację można wykonać sprawnie i szybko.

Mikołaj powiedział stanowczo:

• Zgódź się na to tak szybko, jak to możliwe. Pieniądze nie są problemem.

Wychodząc z biura, udał się do pokoju córki.

• Katiusza, musimy porozmawiać. Muszę ci coś wyjaśnić. Nie wiem, jak zareagujesz, ale nie mogę zachować tego dla siebie. Nie będzie już można żyć jak wcześniej.

Katia spojrzała na niego zmartwiona.

• Tato, przerażasz mnie.
• Przepraszam, kotku. Jeszcze przed twoją matką kochałem jedną dziewczynę. Dla niej na pierwszym miejscu była rodzina i miłość, a potem miałem pracę i karierę. Powiedziałem, że nie jest dla mnie odpowiednia, chociaż w środku było ciężko. Odeszła i wiedziałam, że mogę nigdy nie otrzymać przebaczenia.

Zrobił pauzę i mówił dalej:

• Dziś poznałem dziewczynę, która została Waszym dawcą. Kiedy ją zobaczyłem, serce mi prawie stanęło – była jak Twoja kopia, tylko kilka lat starsza.

Katya patrzyła szeroko otwartymi oczami.

„Tato, czy chcesz przez to powiedzieć, że ta dziewczyna jest twoją córką?”

Mikołaj skinął głową:

• Tak, Katia. Zgodziła się przekazać darowiznę, aby uratować swoją matkę – kobietę, którą kiedyś kochałem.

Katia zamyśliła się.

„Ojcze, ona musi cię nienawidzić”. A co jeśli dowie się, że to ty?

• Czekaj, córko… Co cię bardziej martwi? – zapytał Mikołaj.

„Dziwnie jest mi uświadomić sobie, że mam siostrę”. — Katya wstała, krzywiąc się z bólu. — Tato, musisz im pomóc i wszystko powiedzieć. To będzie po prostu sprawiedliwe.

„Katiusza, nie kładź się” – poprosił Nikołaj, starając się zachować spokój.

Lekarz zajrzał do pokoju:

• Nikołaj Siergiejewicz, mogę cię na chwilę spotkać?

Wychodząc na korytarz lekarz powiedział:

— Klinika jest gotowa przyjąć Ludmiłę Antonowną już dziś i przeprowadzić operację jutro.

• Ile to będzie kosztować? – zapytał Mikołaj.

Usłyszawszy kwotę, od razu sięgnął po telefon i zadzwonił do urzędu:

— Zapłać rachunek za wizytę w klinice już dziś.

Zwracając się do lekarza, powiedział:

• Wyślij fakturę.

---

Mikołaj spędził cały dzień z córką, a wieczorem Katya nie mogła tego znieść:

• Tato, śmiało, porozmawiaj z Sonią, ona też jest twoją córką. A ja poczekam tutaj. Naprawdę chcę, żebyśmy zostali przyjaciółmi, abyśmy byli razem w tym samym pokoju. Sama mogłabym jej podziękować.

Będąc u Soni, usłyszał:

— Czy zapłaciłeś za operację swojej mamy?

Kiwając głową, Mikołaj usiadł na krześle i pochylił głowę. Nie wiedział nawet, od czego zacząć rozmowę; był przytłoczony emocjami. Ale Sonya odezwała się pierwsza:

-Jesteś moim ojcem, prawda?

Sonia spojrzała mu w oczy, a Mikołaj ponownie skinął głową. Przez jakiś czas milczał, po czym powiedział:

• Nie wiedziałem o twoim istnieniu. Nie mogę sobie nawet wyobrazić, przez co teraz przechodzisz.

Sonia odpowiedziała:

„Jestem wdzięczna, że ​​dajesz mamie szansę i cieszę się, że udało mi się uratować moją siostrę”. Jeśli myślisz, że będę cię nienawidzić, mylisz się.

Wieczorem w szpitalu zawrzało. Pacjentów z oddzielnych oddziałów przenoszono do jednego, co zdarzało się rzadko. Ponieważ Katya była słabsza, postanowiono przenieść do niej Sonyę. Spotkanie miało charakter emocjonalny: siostry obejmowały się, nie puszczając, a pielęgniarki długo próbowały zaprowadzić je do łóżek.

Kiedy wszyscy się uspokoili, do pokoju wszedł Igor Siergiejewicz:

— Gratulacje dla wszystkich, operacja Ludmiły Antonownej zakończyła się sukcesem. Profesor stwierdził, że zostało to zrobione na czas, a wtedy wszystko mogłoby się skomplikować.

---

Minęły dwa lata.

„Luda, nie martw się tak bardzo, dbaj o swoje serce” – powiedział czule Nikołaj, ściskając żonę.

• Zwariuj! Jak możesz się nie martwić? Jedna córka wychodzi za mąż, inna po raz pierwszy przyprowadziła na uroczystość swojego chłopaka. A także dziecko…

Nikołaj zamarł, wpatrując się w żonę.

• Ludzie, co chcecie powiedzieć?

„Maxim i Sonya złożyli wniosek do urzędu stanu cywilnego, będzie dziecko” – wyjaśniła Ludmiła. – A ona ma dopiero dwadzieścia jeden lat.

Nikołaj opadł na sofę, zdumiony wiadomością:

• Kiedy to wszystko się stało?

Ludmiła usiadła obok niego:

• Dzieci dorastają. Już niedługo zostaniemy dziadkami. Nie zdziw się, takie jest życie.

Mikołaj westchnął:

• Cóż, Luda, będziemy szczęśliwymi dziadkami, prawda?

Ludmiła przytuliła się do niego mocno.

W dniu, w którym zobaczyła Nikołaja w szpitalu, jej serce zamarło ze strachu. Ukrywała przed nim fakt, że ma córkę, żeby nie pomyślał, że zależy jej na jego pieniądzach. Ale Kola nie zmieniła się i pozostała tą samą osobą, którą tak bardzo kochała. Teraz, po tylu latach, zdała sobie sprawę, że ich miłość nie zniknęła, a jedynie stała się silniejsza.