Nazywam się Sophie Green i zawsze kochałam zwierzęta.

Po wielu latach mieszkania samemu w małym mieszkaniu, zacząłem czuć się trochę samotny.

Podobał mi się pomysł posiadania futrzanego przyjaciela, który witałby mnie w domu, dotrzymywał mi towarzystwa i wnosił radość do mojego życia.

Wtedy podjąłem decyzję o posiadaniu psa.

Dobrze się przygotowałem.

Chciałem adoptować psa ze schroniska, żeby dać mu drugą szansę na kochający dom.

Przez kilka tygodni odwiedzałem lokalne schroniska, próbując znaleźć odpowiednie zwierzę.

Było tam mnóstwo uroczych psów, każdy z własną historią, ale szukałam takiego, który pasowałby do mojej osobowości – spokojnego, przyjacielskiego i takiego, z którym łatwo się porozumiewać.

W końcu, po tygodniach poszukiwań, trafiłem na psa o imieniu Max.

Był to średniej wielkości pies, o złocistobrązowym umaszczeniu, o wyrazistych oczach, które zdawały się ukrywać całe historie.

Jego futro było nieco kudłate, ale miał miłą i przyjacielską naturę.

Gdy go zobaczyłem, od razu wiedziałem, że to on.

Wypełniłam wszystkie dokumenty i kilka dni później Max był już u mnie w domu.

Pierwsze kilka tygodni było po prostu cudowne.

Max okazał się dokładnie taki, jak go sobie wyobrażałam.

Był czuły, posłuszny i bardzo przyjacielski.

Wieczorami zabierałam go na spacery po okolicy i obserwowałam, jak bawi się nowymi zabawkami w salonie.

Uczynił z mojego mieszkania prawdziwy dom.

Ale pewnego dnia wydarzyło się coś nieoczekiwanego.

Max i ja byliśmy na spacerze, gdy przypadkowo wpadłam na kogoś, kogo nie widziałam od lat – to był Luke, mój były chłopak.

Spotykaliśmy się przez kilka lat, zanim się rozstaliśmy, a po rozstaniu prawie nie rozmawialiśmy.

Nasze rozstanie przebiegło w przyjaznej atmosferze, ale w naszych relacjach zawsze pojawiały się pewne niezręczności.

Dziwnie było go znowu zobaczyć po tylu latach, ale uśmiechnąłem się do niego, gdy podszedł.

„Cześć, Sophie! Wow, minęło tyle czasu” – powiedział Luke ze zdziwieniem.

Uśmiechnęłam się. – Tak, rzeczywiście. Jak się masz?

„W porządku, praca zajmuje dużo czasu” – odpowiedział, po czym spojrzał na Maxa, który radośnie merdał ogonem. „To twój pies? Jest taki słodki”.

Skinęłam głową. „Tak, adoptowałam go ze schroniska kilka tygodni temu. Nazywa się Max.”

Luke przykucnął, żeby pogłaskać Maxa, i nagle zauważyłem coś dziwnego.

Na moment w jego oczach pojawiło się coś, co pozwoliło mu rozpoznać.

— Poczekaj chwilę… — wyprostował się. — To jest… Max? Ten sam Max, którego miałem?

Zamarłem.

Przez sekundę myślałem, że źle usłyszałem.

„Co masz na myśli?” – zapytałem zdezorientowany.

Wyraz twarzy Luke’a stał się poważny.

— Wygląda jak ten sam pies, którego miałem przed naszym rozstaniem.

Adoptowałem go ze schroniska kilka lat temu.

Był moim najlepszym przyjacielem.

Nie mogę uwierzyć, że to on.

Moje serce zaczęło bić szybciej.

• Czekaj, masz na myśli, że Max był twój?

Luke skinął głową powoli, nie odrywając wzroku od Maxa.

• Tak.

To był mój pies.

Długo się tego trzymałem, ale w końcu musiałem się poddać.

Nie dlatego, że go nie kochałam.

To… było spowodowane okolicznościami osobistymi.

Musiałam przeprowadzić się w miejsce, gdzie zwierzęta nie są mile widziane i musiałam się z nim rozstać.

Stałem tam, próbując zrozumieć jego słowa.

Max – mój Max – należał kiedyś do Luke’a.

Pies, którego pokochałam i o którego się zatroszczyłam, nie był po prostu bezdomnym zwierzęciem ze smutną historią.

Stał się częścią mojej przeszłości w sposób, którego się nie spodziewałam.

Uświadomienie sobie tego faktu spadło na mnie niczym grom z jasnego nieba.

Luke stał tuż przede mną i głaskał psa, który kiedyś należał do niego, a ja czułam tylko dezorientację.

„Skąd wiesz, że to ten sam pies?” – zapytałem, potrzebując potwierdzenia.

Luke wskazał na charakterystyczną białą plamę na piersi Maxa.

„Zawsze miał to miejsce.

Gryzł zabawkę, która wydawała dźwięk, który bardzo mu się podobał.

A on nienawidził pływania – nadal nienawidzi, prawda?” – zaśmiał się cicho.

Spojrzałem na Maxa, który radośnie merdał ogonem i ciężko oddychał.

Przypomniałem sobie dzień, w którym go przygarnąłem.

W schronisku powiedziano mi, że Max jest bezdomny, ale nie wspomniano nic o jego przeszłości.

Teraz było jasne, że nie powiedzieli całej prawdy.

Poczułem się zdradzony przez to schronisko.

Nie powiedzieli mi, że psa, którego wzięłam, oddał kiedyś mój były mąż, mężczyzna, z którym spędziłam tyle lat.

„Nie mogę w to uwierzyć” – powiedziałem cicho, niemal pod nosem.

Luke wydawał się szczerze zaskoczony moją reakcją.

„Nie chciałem, żeby było niezręcznie, Sophie.

Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć.

Nie chciałem, żebyś poczuł się dziwnie, słysząc jego historię.

Skinąłem głową, wciąż trawiąc to, co zostało powiedziane.

„Dziękuję, że mi powiedziałeś” – odpowiedziałem, choć nie mogłem pozbyć się uczucia sprzeczności.

Pokochałam tego psa, a teraz, gdy poznałam jej przeszłość z Lukiem, poczułam więź ze wspomnieniami, które próbowałam wymazać.

Luke milczał przez chwilę, po czym przemówił ponownie.

“Słuchaj, jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś potrzebował, nie wahaj się ze mną skontaktować.

Chciałem tylko, żebyś wiedział, że Max zawsze był dobrym psem.

Zasługuje na kochający dom.

Kiwnąłem głową, wciąż będąc w szoku.

„Dziękuję, Luke.

Wezmę to pod uwagę.”

Staliśmy tam jeszcze przez chwilę, wymieniając grzecznościowe uwagi, ale w mojej głowie kłębiło się tylko jedno pytanie – pies przede mną, pies, który kiedyś należał do mojego byłego.

Wydawało się to nierealne.

Na koniec Luke pożegnał się i odszedł, zostawiając mnie tam stojącą, trzymającą w rękach smycz Maxa i z milionem myśli w głowie.

Wróciłam do domu i spędziłam resztę dnia z Maxem, próbując uporządkować swoje uczucia.

Kochałam tego psa.

Teraz był mój i zapewniłam mu bezpieczny dom.

Ale wiedza o jego przeszłości z Luke’iem dała mi do myślenia.

Czy mogę go zatrzymać w swoim życiu, nie czując się dziwnie z powodu związku z przeszłością?

Czy naprawdę będę w stanie uwolnić się od tych doświadczeń?

W ciągu następnych dni uświadomiłem sobie jedną ważną rzecz.

Max sam stał się częścią mojego życia.

Fakt, że kiedyś należał do Luke’a, nie zmieniał faktu, że teraz był moim psem.

Nie zamierzałam pozwolić, aby jego przeszłość wpłynęła na kształt naszego związku.

Znalazł u mnie dom i to było najważniejsze.

Przygarnęłam go, żeby zapewnić mu lepsze życie, a on dał mi miłość i wsparcie, których potrzebowałam.

Na koniec zdałem sobie sprawę, że zawsze będę trochę zaskoczony tym, w jaki sposób Max i ja się krzyżujemy.

Ale wiedziałam też, że czasami życie przynosi nieoczekiwane połączenia – i jeśli dasz im szansę, mogą przerodzić się w coś naprawdę wyjątkowego.