Odkrycie ukrytej wiadomości na iPadzie mojego męża było dopiero początkiem.

To, czego się dowiedziałam, zmieniło moje życie i sprawiło, że zastanowiłam się nad wszystkim, co myślałam, że wiem o mężczyźnie.

Wszystko zaczęło się w spokojną sobotę.

Mój mąż, Adam, wybrał się z naszym synem i jego bratem w podróż, aby odwiedzić ich matkę.

Kiedy sprzątałam salon, na jego iPadzie pojawiło się powiadomienie o nowym e-mailu.

Dzwonił z bloku i informował Adama, że ​​ciepła woda zostanie wyłączona z powodu remontu.

Wiadomość była adresowana do niego osobiście, co było dziwne – w końcu mieliśmy własny dom i od ponad dziesięciu lat nie wynajmowaliśmy mieszkania.

Ogarnęło mnie dziwne uczucie zdezorientowania.

To było więcej niż dziwne.

Adam był w północnej części stanu Nowy Jork i nie miał z nim żadnych kontaktów, więc zrobiłem zdjęcie listu i próbowałem mu go wysłać, ale wiadomość nie dotarła.

Gdy w końcu udało mi się do niego dodzwonić, połączenie było słabe.

Machnął ręką na list i powiedział: „To musi być pomyłka. Musieli źle podać adres”.

Błąd?

Z jego pełnym, poprawnie napisanym imieniem?

Nie byłem przekonany.

Adam zawsze bardzo uważał na swoją pocztę, więc wydało mi się dziwne, że nie było innych listów od tego nadawcy.

Jednakże kompleks mieszkalny był oddalony od naszego domu zaledwie o 15 minut.

Coś było nie tak, ale byłem zbyt podekscytowany, żeby myśleć jasno.

Aż do tej chwili nie miałem powodu wątpić w Adama.

Jesteśmy szczęśliwym małżeństwem od sześciu lat i mamy dwójkę wspaniałych dzieci.

Ale nagle zaczęły mnie ogarniać wątpliwości.

Zacząłem wspominać wydarzenia z ostatnich miesięcy, próbując odnaleźć jakiekolwiek wskazówki, które mogły mi umknąć.

Nie mogłem zignorować dręczącego uczucia, że ​​coś jest nie tak.

Adam zawsze był troskliwy, jednak w ostatnich miesiącach coraz więcej czasu spędzał poza domem i często znajdował wymówki, żeby wyjść.

Czy byłem paranoikiem, czy też dzieje się coś więcej?

Nie wiedząc, co zrobić, zadzwoniłam do mojej najlepszej przyjaciółki Stacey.

Natychmiast zaoferowała swoją pomoc.

Stacey bez wahania udawała kuriera i zadzwoniła na numer alarmowy firmy zarządzającej.

Udało jej się ustalić numer mieszkania, do którego należał list Adama.

Podjechaliśmy pod ten adres, a serce waliło mi w gardle.

Kiedy zapukaliśmy do drzwi, to co zobaczyłem niemal mnie zniszczyło.

Drzwi otworzyła młoda kobieta, mająca nie więcej niż 25 lat.

Wyglądała na zaskoczoną, jakby nie spodziewała się gości.

Przedstawiliśmy się jako kurierzy z paczką dla Adama i zapytaliśmy, kiedy wróci do domu.

Jej zdenerwowanie było wyczuwalne, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, za nią pojawiły się dwie małe dziewczynki, w wieku około pięciu lat, i patrzyły na nas szeroko otwartymi oczami.

Poczułem, że grunt usuwa mi się spod stóp.

Gdy tam staliśmy, usłyszałem głosy innych kobiet dochodzące z mieszkania.

Młoda kobieta szybko zamknęła drzwi i powiedziała nam, że Adama nie ma w domu i że musimy wyjść.

Stacey i ja wróciliśmy do samochodu w milczeniu, ale w mojej głowie panował chaos.

Kim były te kobiety?

A te dzieci – czy Adam był ich ojcem?

Poczułem się chory, gdy rzeczywistość powoli zaczęła docierać do mojej głowy.

Na ulicy Stacy odwróciła się w moją stronę, jej twarz była blada.

„Jennifer, co się właśnie stało? Kim są ci ludzie?”

Potrząsnąłem głową i nie mogłem znaleźć słów.

„Nie wiem, Stacey. Nie rozumiem tego wszystkiego.

Jak Adam mógł to zrobić? Jesteśmy małżeństwem od sześciu lat. Mamy dzieci. To nie ma sensu”.

Głos Stacey zadrżał, gdy zasugerowała: „Musisz zadzwonić do prawnika. To poważna sprawa”.

Ale nie byłem przygotowany na to, że Adam prowadzi podwójne życie.

„Musi być jakieś wytłumaczenie” – wymamrotałam, powstrzymując łzy.

„Jennifer, jakie jest wytłumaczenie tego?” Stacey odpowiedziała cicho.

„Przykro mi, ale potrzebujesz odpowiedzi”.

Skinąłem głową, wiedząc, że ma rację.

Musieliśmy stawić czoła Adamowi.

Ale jak to zrobić?

Był daleko i trudno mi było się z nim skontaktować.

Stacey, która zawsze miała rozwiązanie, zaproponowała rozwiązanie: „Pójdziemy tam. Musisz porozmawiać z nim twarzą w twarz”.

Następnego dnia wyjechaliśmy.

Kiedy w końcu dotarłem, Adam przywitał mnie zaniepokojonym spojrzeniem.

Było jasne, że wyczuł, że coś jest nie tak.

„Poszłaś do mieszkania?” – zapytał cicho, w jego głosie słychać było napięcie.

Skinęłam głową, a moje emocje wzięły górę.

„Tak, Adamie, poszedłem. I zobaczyłem wszystko. Kim są te kobiety? Kim są te dzieci?”

Adam westchnął ciężko i przeczesał włosy ręką.

„Musimy porozmawiać, Jennifer. Są rzeczy, o których ci nie powiedziałem”.

Ogarnęła mnie złość.

„Naprawdę? Właśnie się dowiedziałem, że masz inną rodzinę! Jak mogłeś zrobić to mnie i naszym dzieciom?”

Spojrzał w dół, jego głos był ledwie słyszalny.

„Nie chciałem, żeby tak się to potoczyło. Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić”.

„Zrobiłeś mi krzywdę?” – powiedziałem z pogardą.

„Adam, zniszczyłeś cały mój świat. Zbudowaliśmy razem życie, a ty przez cały ten czas żyłeś w kłamstwie?”

Wziął głęboki oddech.

„To nie jest tak, jak myślisz. Nie są moimi żonami prawnie, ale miałem z nimi związki.

„Zawsze marzyłem o dużej rodzinie z kilkoma kobietami. Myślałem, że mogę to kontrolować, nie raniąc cię”.

Spojrzałem na niego ze zdziwieniem.

„Czy ty siebie słyszysz? Masz inne kobiety, inne dzieci i myślałeś, że nigdy się nie dowiem? Że nikt nie ucierpi?”

Skinął głową, a w jego oczach pojawiły się łzy.

„Byłem samolubny. Nie chciałem cię stracić, ale chciałem też takiego życia”.

„I zatuszowałeś to za pomocą firmowych pieniędzy, tak?” – zapytałem głosem drżącym ze złości.

„Więc to ukrywałeś.”

Adam nie zaprzeczył.

„Tak, zapłaciłem wszystko za pośrednictwem firmy.”

To było jak cios w żołądek.

Wszystko, co myślałam o Adamie – o naszym małżeństwie, o naszym życiu – okazało się kłamstwem.

„Oczekujesz, że zostanę po tym wszystkim?” – zapytałam, a łzy spływały mi po twarzy.

„Zabieram nasze dzieci i wracam do domu”.

Gdy się odwróciłem, matka i brat Adama, którzy podsłuchali rozmowę, patrzyli na niego z niedowierzaniem.

Byli równie zszokowani jak ja, ale Adam nie potrafił spojrzeć im w oczy.

Nie próbował mnie zatrzymać.

Wiedział, że nie może naprawić tego, co zepsuł.

Gdy odchodziłem, towarzyszyły mi mieszane uczucia: zniszczenia i ulgi.

Mężczyzna, którego myślałam, że mam, odszedł i wiedziałam, że muszę chronić siebie i swoje dzieci.

Następnego dnia złożyłam pozew o rozwód i przyznanie pełnej opieki nad dzieckiem.

Moje życie może legło w gruzach, ale odbuduję je na nowo – bez kłamstw Adama.