Postanowiłam uporządkować stare rzeczy w szafie — i na jednym swetrze odkryłam dziwne, czerwonawe kłaczki. To, czego się potem dowiedziałam, sprawiło, że całkowicie zmieniłam podejście do przechowywania ubrań.

Jak u wielu osób, w mojej szafie są półki, do których od dawna nie zaglądałam. Leżały tam ciepłe ubrania, których nie nosiłam już od kilku lat: zimy były łagodne, moda się zmieniła, a życie pędziło do przodu, więc na porządki w garderobie ciągle brakowało czasu.

Niedawno postanowiłam zrobić porządek — przejrzeć wszystko, czego nie noszę, i oddać potrzebującym. Wydawało się to świetnym pomysłem: ubrania były prawie nowe, czyste, zadbane. Wyjęłam kilka swetrów — wszystko wyglądało dobrze. Ale na jednym zauważyłam dziwne, czerwonawe kłaczki: owalne, zbite, z ledwo wyczuwalnym zapachem. W dotyku różniły się od zwykłych kłębków czy nitek — były jakby twardsze, jak suchy brud.

Na początku pomyślałam, że to coś przypadkowego — może dzieci kiedyś przyniosły z parku jakieś nasiona, albo to kurz i brud, który zebrał się przez lata. Ale coś mnie wewnętrznie niepokoiło. Postanowiłam nie ignorować tego i dowiedzieć się, co to może być.

Zaczęłam szukać informacji w internecie, porównywać zdjęcia i zrozumiałam, że najprawdopodobniej w szafie kiedyś były gryzonie. Prawdopodobnie myszy szukały sobie ustronnego miejsca i weszły właśnie tam — to przecież był najdalszy, ciemny i od dawna nietykany kąt szafy. Przypomniałam sobie też, że parę lat temu rzeczywiście włożyłam tam środek przeciwko gryzoniom, ale potem całkowicie o nim zapomniałam.

Niektóre z tych starych rzeczy były lekko uszkodzone. Na jednym rękawie zauważyłam nawet maleńką dziurkę, której wcześniej nie widziałam. Wyglądało to tak, jakby ktoś próbował wyciągnąć nitki albo fragmenty tkaniny — całkiem możliwe, że do budowy gniazda.

Nie miałam już wątpliwości. Podjęłam decyzję, by natychmiast pozbyć się wszystkich rzeczy, które leżały w tamtej części szafy. Nawet tych, które na pierwszy rzut oka wydawały się czyste i całe — po prostu dlatego, że nie mogłam być pewna, czy są bezpieczne.

Szafę całkowicie opróżniłam, umyłam wodą z mydłem, potem dodatkowo przetarłam octem i łagodnym środkiem dezynfekującym. Przez kilka dni trzymałam ją otwartą, żeby się dobrze wywietrzyła. Dopiero gdy zniknęły wszystkie zapachy, zaczęłam znów układać tam ubrania — już w szczelnie zamkniętych pojemnikach.

Od tamtej pory staram się regularnie sprawdzać zamknięte półki. Przynajmniej raz na sezon wyciągam ubrania, przecieram powierzchnie i wietrzę. Do szaf dodałam też naturalne środki odstraszające owady i gryzonie — na przykład woreczki z lawendą i miętą. A niektóre szaliki, koce i rzeczy sezonowe przechowuję teraz w hermetycznych pojemnikach — to nie tylko chroni przed kurzem, ale też oszczędza miejsce.

Zrozumiałam, jak łatwo zapomnieć o czymś, co „leży cicho”. Ale nawet w zamkniętej szafie z czasem może pojawić się coś, czego się nie spodziewamy. Lepiej być przezornym, niż potem żałować.

Ten przypadek stał się dla mnie przypomnieniem: troska o rzeczy to nie tylko kwestia porządku. To troska o dom, o zdrowie, o czystość, a nawet o przyszłość — bo rzeczy, które dobrze przechowujemy, mogą jeszcze komuś posłużyć. Trzeba tylko na czas sobie o nich przypomnieć.