Mam 70 lat i nie mam dzieci. Ale proszę, nie żałujcie mnie. Wręcz przeciwnie, jestem naprawdę szczęśliwa.

Nie zamieniłam wolności na pieluchy, butelki i nieprzespane noce z płaczącymi dziećmi. I wiecie co? To była jedna z najlepszych decyzji w moim życiu.

Nadal dziwię się, dlaczego niektórzy znajomi i krewni są tym tak zdenerwowani – jakbym złamała jakieś „zasady”.

Chcecie wiedzieć więcej? Zajrzyjcie do komentarzy – tam wszystko Wam opowiedziałam! Pewnego dnia poszłam do dermatologa. Jak to często bywa w państwowych przychodniach – kolejka, opóźnienia, zamieszanie… Usiadłam na korytarzu, przygotowując się na długie oczekiwanie. Naprzeciwko mnie siedziała kobieta, której wygląd od razu przykuł moją uwagę. Było w jej wyglądzie coś wyjątkowego: szlachetna postawa, nienaganne włosy, lekki zapach drogich perfum, miękki szal elegancko zawiązany wokół szyi. Wyglądała jak bohaterka starego filmu – dystyngowana i dostojna. Wyglądała na jakieś 65 lat. Ale kiedy zaczęłyśmy rozmawiać, byłam zdumiona – miała już ponad 70 lat! Jej oczy błyszczały życiem, głos brzmiał pewnie, a mowa była mądra i niespieszna. Jej historia… głęboko mnie poruszyła. Powiedziała mi, że była dwukrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był jej studencki ukochany. Byli młodzi, ambitni, wynajmowali razem maleńkie mieszkanie, pili rano kawę rozpuszczalną i marzyli o podboju świata. Od samego początku szczerze mu wyznała, że nie chce dzieci. Nie nienawidziła dzieci, wcale – po prostu nigdy nie czuła potrzeby, by zostać matką. Miała inne aspiracje: podróże, książki, wolność, karierę, kreatywność. Wydawało się, że to akceptuje. Ale kiedy skończyła 30 lat, coś w nim się zmieniło. Zaczął mówić coraz częściej: „Zmienisz zdanie… Prawda?”. Miał nadzieję, że z czasem obudzi się w nim instynkt macierzyński. Ale tak się nie stało. Po wielu bolesnych rozmowach rozstali się. Bez skandalu, ale z goryczą. Drugie małżeństwo nie nastąpiło od razu. Lata później. Nie szukała już miłości – po prostu żyła. A potem pojawił się On. Dojrzały mężczyzna, z przeszłością, z córką z pierwszego małżeństwa. Nie pytał o dzieci.

Obraz artykułu 1
Był spokojny, rzetelny i akceptował ją taką, jaka była. Ich życie było przytulne. Wieczory przy winie, wycieczki nad morze, spacery po parkach… Ale szczęście nie trwało długo – zmarł na zawał serca we śnie. Było cicho i niespodziewanie. Od tamtej pory mieszka sama. W dużym, jasnym domu, otoczona kwiatami, które sama hoduje. „Nie czuję się samotna” – powiedziała, patrząc mi prosto w oczy. „Mam przyjaciół, mam ulubioną muzykę, książki, stare zdjęcia, podróże i rośliny. Czasami cisza jest najlepszym rozmówcą”. Zapytałem ją, czy żałuje, że nie ma dzieci. Uśmiechnęła się. „Nie. Ani przez chwilę. Ludzie myślą, że dzieci są ubezpieczeniem na wypadek samotności. Ale dzieci dorastają, odchodzą, zakładają własne rodziny, a ty pozostajesz w tle. To normalne. Takie życie. Ale nie chciałam takiego przywiązania”. Wzięła łyk wody i dodała z nutą ironii: „A na starość każdy może mi dać szklankę wody – najważniejsze, żebym za to zapłaciła”. Uderzyła mnie jej odwaga – żyć tak, jak chce i nie dostosowywać się do czyichś oczekiwań. To rzadkość. Nie jest ofiarą samotności. Jest jej panią. Pewna siebie, samowystarczalna, o bystrym spojrzeniu i zdecydowanej postawie. Niewiele jest takich kobiet. Ale są. I chce się z nimi rozmawiać godzinami. To spotkanie coś we mnie zmieniło. Często oceniamy innych przez pryzmat szablonów: „rodzina”, „dzieci”, „sukces”. Ale prawdziwe szczęście to żyć w zgodzie z samym sobą. Czy spotkaliście kiedyś osobę, która sprzeciwiła się „utartym normom” – i nie żałowała tego? PS Podzielcie się swoją opinią w komentarzach. SUBSKRYBUJCIE nasz kanał na Telegramie – i regularnie otrzymujcie tematyczne wiadomości, artykuły, zdjęcia, filmy i wiele innych informacji.