Niedawno skończyłam 60 lat i poczułam silną potrzebę kontaktów społecznych.

Rozstałam się z mężem dawno temu, a mój syn wyjechał do innego kraju.

„Znajdź kogoś, przynajmniej dla towarzystwa!” – namawiała mnie moja przyjaciółka.

• Gdzie znajdę kogoś?

Poza tym mężczyźni w moim wieku są wszyscy zmęczeni i zaniedbani.

Nie potrzebują towarzysza, potrzebują gospodyni!

• Może warto poznać jakiegoś młodego mężczyznę?

Wyglądasz świetnie, prawda?

Tak poznałam 45-letniego rozwiedzionego mężczyznę.

Zaczęliśmy się spotykać i on zamieszkał ze mną.

I dopiero po jakimś czasie zrozumiałem, czego on ode mnie naprawdę chce.

Opowiadam wam moją trudną historię.

Wiele lat temu rozwiodłam się z moim pierwszym mężem.

Siedział bez pracy, pił i wydawał moje pieniądze, zabierał moje rzeczy, ale ja to wszystko znosiłam.

Pewnego dnia zdałem sobie sprawę, że już wystarczy.

Zebrała jego rzeczy, wystawiła je za drzwi i zamknęła je.

Jaką poczułem ulgę!

Potem byli inni mężczyźni, ale nie pozwoliłam żadnemu zbliżyć się do mnie.

Ostatnie cztery lata były trudne.

Mój syn pojechał do Kanady do pracy i został tam na zawsze.

Cieszyłam się jego szczęściem, ale nie odważyłam się ruszyć za nim – było już za późno, żeby zacząć nowe życie w innym kraju.

„Przynajmniej znajdź sobie przyjaciela!” – namawiała mnie moja przyjaciółka.

— Gdzie ich szukać?

Moi rówieśnicy są wszyscy starzy i ponurzy.

Nie potrzebują przyjaciela, potrzebują pielęgniarki!

• Spróbuj z kimś młodszym, wyglądasz świetnie!

Zaczęłam spotykać się z młodszym mężczyzną, ale on oczekiwał ode mnie czegoś zupełnie innego.

Zaśmiałem się, ale jej słowa nie chciały wyjść mi z głowy.

I nagle los popchnął mnie do nowego kroku.

Każdego ranka widziałem mężczyznę wyprowadzającego psa na spacer w parku.

Był wysoki, miał lekko siwe włosy i zawsze miły wyraz twarzy.

Wymieniliśmy spojrzenia, potem kilka słów i nim się zorientowałam, stał się częścią mojego życia.

Miał 45 lat, był rozwiedziony, a jego córka mieszkała osobno.

Na początku przynosił mi kwiaty, potem zapraszał mnie na spacery.

To tak jakbym rozkwitła!

Wszyscy wokół mnie byli zaskoczeni, a w ich spojrzeniach można było dostrzec zdziwienie i zazdrość.

Kiedy do mnie zamieszkał, znów poczułam się potrzebna.

Gotowałam mu obiady, z przyjemnością prałam i prasowałam jego koszule.

Ale pewnego dnia powiedział:

— Mógłbyś wyprowadzić mojego psa.

Świeże powietrze jest dobre dla ciebie.

• Chodźmy razem.
• Nie powinieneś pokazywać się ludziom zbyt często.

Jego słowa mnie oszołomiły.

Czy on się mnie wstydzi?

A może stałam się dla niego po prostu wygodną gospodynią?

Wieczorem postanowiłem z nim porozmawiać.

• Iwanie, obowiązki domowe powinny być dzielone równo.

Możesz samodzielnie prać swoje ubrania.

Spojrzał na mnie ze zdziwieniem i uśmiechnął się:

• Chciałaś młodego człowieka, a to znaczy, że musisz mu dogodzić.

W przeciwnym razie, jaką masz wartość?

Milczałem tylko przez trzy sekundy.

• Masz 30 minut na spakowanie rzeczy i wyjście.
• Co ty mówisz, nie mogę! Moja córka już przyprowadziła faceta do mojego mieszkania!
• No to zamieszkajmy razem!

Zamknąłem drzwi.

I nie czułem ani bólu, ani żalu.

Tylko lekki smutek.

Dlaczego w moim wieku nie mogę znaleźć prawdziwej miłości?