Nikt nie przypuszczał, że ta niezdarna dziewczyna sprzedająca się na targu stanie się pewnego dnia aktorką światowej sławy.

Biedna rodzina, bracia, siostry, matka zawsze zajęta szukaniem okazji na dorobienie, handlowaniem na rynku, żeby jakoś pomóc matce, wzrost i szczupłość – to wszystko, co można powiedzieć o tej, która później przyćmiła wielu jej rówieśnikom swoją zabawą i na zawsze został zapomniany obraźliwy przydomek z dzieciństwa „okoń”.

Pomimo pesymizmu matki i szyderstw braci, szesnastoletnia dziewczyna postanowiła uciec od biedy i zgłosić się do konkursu piękności. Proporcje modelki dawały jej nadzieję, że wszystko zmieni się na lepsze i to była szansa.

Po konkursie zaczęło się to, o czym marzyła Sophie — kręcenie filmów, przeprowadzka do Rzymu, zupełnie nowe życie i poziom w nim.

Carlo Potti stworzył z niej tę samą Sophię Loren, która najpierw podbiła wszystkich mężczyzn we Włoszech, a potem na całym świecie. Aktorka stała się wzorem kobiecości i piękna, niewiele jej koleżanek nie próbowało jej naśladować, ale z ich strony było to jedynie naśladownictwo.

Od lat pięćdziesiątych do siedemdziesiątych Sophia Loren błyszczała na srebrnym ekranie, jej role były nie tylko doskonałe w wykonaniu, ale wręcz wykraczające poza perfekcję, co uczyniło z aktorki wyjątkową gwiazdę, jaką znamy.

Mająca osiemdziesiąt dziewięć lat Sophia Loren z lekkim uśmiechem wspomina reflektory i obiektywy aparatu, mówiąc, że wszystko ma swój czas. Nie popada w depresję ze względu na starość, wręcz przeciwnie, babcia lubi spędzać czas z wnukami i nadal kocha życie.