Jedną z osób, która tak naprawdę nie myślała o tym, jak będzie wyglądać na starość, jest Shaylee Jones. Jej ciało jest niemal całkowicie pokryte tatuażami, jest ich prawie trzysta, a pierwszy pojawił się, gdy Shaylee miała zaledwie piętnaście lat.

Oprócz pytania o celowość malowania się ze wszystkich stron (w końcu w lustrze widać tylko plecy i inne części ciała), właściwe jest jeszcze jedno, o artyzm obrazów, a to część „galerii sztuki” Sheily budzi wystarczający sceptycyzm zarówno co do jakości tatuaży, jak i ich znaczenia, a raczej jego braku.

Lata robią swoje, w wieku sześćdziesięciu pięciu lat, czyli dokładnie tyle, ile ma teraz Shayley, skóra i tak traci właściwości, jakie miała w młodości, zniekształcając i tak już niezbyt artystyczne wielokolorowe obrazy wykonane igłą i atrament.

Ale babcia nie poddaje się, nie poprzestaje na tym i nadal „poprawia” swój wygląd.

Oczywiście o tym, jak wyglądać, decyduje sama Sheily, ale otaczający ją ludzie po pierwszych wrażeniach niezwykłości i egzotyki odczuwają co najmniej zaskoczenie, mówiąc dyplomatycznie.