Wielu osobom epoka ZSRR kojarzy się z pachnącymi ciastami, które można było spotkać wszędzie: na ulicach, dworcach kolejowych, w kawiarniach, a nawet w szkołach. Stały się symbolem prostej i niedrogiej przekąski — wygodnej dla studentów, podróżników czy tych, którzy chcieli szybko zaspokoić swój głód. Kupiliśmy je niedaleko metra, rozkoszując się smakiem w parku, a resztki często trafiały do ​​bezdomnych psów.

     Te ciasta były różne: „buty łykowe” — wydłużone i przypominające starożytne buty, okrągłe, podobne z wyglądu do belyashi lub cylindryczne „drewno opałowe”. Wnętrza takich ciast czasami pozostawały tajemnicą, ale smak zawsze był przyjemny. Przygotowywano je z prostego ciasta na wodzie. Aby uzyskać puszystość, ważne było, aby nie przesadzić z mąką: ciasto powinno być gęste, ale miękkie. Podczas modelowania ciasto wyrabiano na natłuszczonej powierzchni, unikając nadmiaru mąki.

      Aby przygotować te ciasta, potrzebujesz:

• 800 g mąki;
• 500 ml ciepłej wody;
• 40 ml oleju roślinnego;
• 50 g granulowanego cukru;
• 15 g soli;
• 25/10 g drożdży żywych/błyskawicznych;
• 500 g piersi z kurczaka;
• 240 g cebuli;
• 40 g masła;
• 300-500 ml oleju roślinnego;
• sól, pieprz 

      Nadzienia były również proste. Popularną opcją był kurczak: gotowaną pierś posiekano, zmieszano z cebulą smażoną na maśle i przyprawami. Mieszankę chłodzono tak, aby nie naruszyć struktury ciasta. Nadzienie ziemniaczane przygotowywano z puree ziemniaczanego z dodatkiem smażonej cebuli i przypraw, a czasem także masła dla miękkości. Nadzienie z duszonej kapusty zawierało cebulę, sól, pieprz i marchewkę dla osłody.

   Przed smażeniem ciasto pozostawiono do wyrośnięcia, po czym wykonano placki. Do smażenia użyliśmy świeżego oleju roślinnego, podgrzewając go do pożądanej temperatury. Gotowe ciasta wyszły złociste i pachnące. Aby uniknąć wycieków, pominięto płynne wypełnienie.

Ciasto wyrabiano w kilku etapach: cukier i drożdże rozpuszczano w ciepłej wodzie, dodawano masło, sól i mąkę. Wyrabiać przez 7-10 minut do uzyskania lepkiej konsystencji, pozostawić do wyrośnięcia, a następnie uformować placki. Po usmażeniu na złoty kolor układano je na ręczniku papierowym, aby wchłonął nadmiar oleju, i przechowywano w pergaminie lub papierowej torbie, aby zachować świeżość.

    Te proste, ale pyszne ciasta pozostawiły ślad w pamięci pokoleń, stając się jednym z symboli sowieckiej codzienności.